Iglicznia, zwana inaczej iglicznią bałtycką, to ryba spokrewniona z konikami morskimi, żyjąca w wodach wschodniego Atlantyku, w tym w Bałtyku, w Morzu Śródziemnym, Czarnym i Azowskim. Lubi morskie zarośla i wody przybrzeżne, w Polsce szczególnie często spotykana w Zatoce Puckiej. Ta ryba należąca do polskiej fauny jest w naszym kraju pod całkowitą ochroną.
Iglicznie są najczęściej zielonkawe, z ciemniejszymi plamami, brzuch mają żółty. Ciało igliczni jest wydłużone, cienkie, siedmioboczne w przekroju. Iglicznia pokryta jest płytkami kostnymi. Największe egzemplarze dochodzą do 30 centymetrów długości. Płetwa ogonowa jest w kształcie wiosła, pysk długi i spłaszczony. Iglicznie zasysają plankton swoimi długimi pyskami i większą część czasu spędzają tkwiąc pionowo wśród wodorostów.
Okres godowy iglicznic przypada na lato. U samca wykształca się torba lęgowa, do której samica składa jajeczka, a w której rozwijają się larwy. Po miesiącu młode rybki (2-3 centymetrowe) rozsadzają torbę i wypływają na samodzielne życie.
Iglicznie występują na głębokości 1-20 metrów, wśród wodorostów, które oferują im ochronę przed drapieżnikami. Iglicznie często zobaczyć można w publicznych akwariach.