Humbak, zwany też długopłetwcem jest wielorybem z podrzędu fiszbinowców. Sławny jest z powodu swoich pięknych, niosących się na odległość do 300 kilometrów pieśni, wydawanych przez samców. Jest wielorybem lubiącym akrobacje, często wyskakującym nad wodę, uderzającym głową i ogonem o wodę. Humbaki mają też pomysłowe, stadne techniki łowienia pokarmu przy pomocy bąbelków powietrza, którymi wypierają zdobycz, osaczając ją później i pożerając.
Dorosłe humbaki mają 14-17 metrów długości i osiągają wagę 30-45 ton. Mały humbak, noworodek wydany na świat ogonem do przodu po 11-12 miesiącach ciąży waży około 2 ton i mierzy około 5-6 metrów. Jest wielkości głowy swojej matki. Malutkie humbaki karmione są różowym mlekiem o 50% zawartości tłuszczu przez kilka pierwszych miesięcy życia. Z matką nie rozstają się przez około rok. Więzi wytworzone między matką humbaka a młodym to najsilniejsze więzi u tego gatunku. Humbak nie jest społecznym ssakiem. Łączy się w grupy, których trwałość sięga od kilku godzin do kilku dni, głównie w celu zdobycia pożywienia i prokreacji.
Długopłetwce występują w prawie wszystkich wodach, z wyjątkiem obszarów arktycznych. Zdarzało się nawet w historii, że obserwowano Humbaka w Morzu Bałtyckim, choć jest to niezwykle rzadkie zjawisko, ostatnio stwierdzone w 2008 roku, kiedy w Bałtyku pojawił się humbak nazwany przez niemieckie media „Buckie”. Buckie był widziany w tamtym czasie w kilku miejscach z polskiego wybrzeża. Szczęśliwie po paru tygodniach Buckie wypłynął na wody Morza Północnego. Szczęśliwe, bo obserwatorzy obawiali się, że w Buckie w Bałtyku mógłby zginąć z głodu. W lecie humbaki żyją w zimniejszych wodach, żerując, w zimie przemieszczają się w rejony tropikalne w celach rozrodczych – nie jedzą wtedy, odżywiając się zapasami zgromadzonymi na swoich ciałach latem. Długopłetwce potrafią przepłynąć 25 tysięcy kilometrów w ciągu roku. Niemigrującym sezonowo humbakiem jest populacja tego zwierzęcia z Morza Czerwonego. Kiedy nie migrują, długopłetwce wolą płytkie wody.
Charakterystyczne dla humbaka są długie płetwy brzuszne, guzy na głowie i płetwa ogonowa, która u każdego osobnika jest inaczej wybarwiona, umożliwiając identyfikację poszczególnych osobników. Humbaki mają od 270 do 400 ciemno ubarwionych płyt fiszbinowych przy szczęce. Mają one od około 45 cm na przedzie pyska do 90 cm w głębi jamy gębowej i służą do filtrowania pokarmu. Humbaki przy oddychaniu wyrzucają fontanny pary wodnej o wysokości do 3 metrów. Te niezwykłe zwierzęta w okresie żerowania potrafią dziennie zjeść 2-2,5 tony pokarmu, by utrzymać przy życiu swoje wielkie ciała. Rola pieśni, z których humbaki (a właściwie samce humbaków) słyną nie jest znana. Przypuszcza się, że mogą one grać rolę w orientacji wielorybów w czasie migracji, w komunikacji, w walce samców o względy samic, a także w zalotach.[vc_row][vc_column width=”1/1″][vc_video link=”https://www.youtube.com/watch?v=i29M7n1wPzI”][/vc_column][/vc_row]