Ta ryba w wielu miejscach uchodzi za przysmak. Stąd jej status gatunku narażonego na wyginięcie. Zasięg jej występowania obejmuje obszar od Zatoki Biskajskiej po południową Afrykę na wschodnim Atlantyku, Morze Śródziemne, i północną część wschodniego wybrzeża Ameryki Południowej na zachodnim Atlantyku. Jest to ryba wiodąca życie samotnicze, przy brzegach klifowych, gdzie jest wiele kryjówek. Granik wielki występuje do głębokości 300 metrów, na głębokości powyżej 60 metrów jest jednak rzadkością. Ma zazwyczaj jeden „dom” i kilka kryjówek. „Dom” to grota o przynajmniej dwóch wyjściach, niewiele większa od granika, tak, żeby żadne większe zwierzę nie miało tam wstępu. Młode graniki występują na płyciznach, starsze na większych głębokościach.
Granik jest podłużny, bocznie spłaszczony, zielony albo brązowy – młode graniki są zielonkawe, starsze brunatne. Brzuch granika jest żółtawy, jaśniejszy od grzbietu. Rybka ta ma długą płetwę grzbietową, otoczoną pomarańczową obwódką, pozostałe płetwy otoczone są błękitną obwódką. Płetwa ogonowa granika jest zaokrąglona. Graniki są zachłannymi drapieżcami, żywią się rybami, ośmiornicami i skorupiakami. Dorastają do 1,40 metra długości, duże samce mogą osiągać nawet 60 kilogramów, choć przeciętna masa to 3-10 kg.
Graniki są obojnakami. Gdy osiągają dojrzałość płciową w wieku około 5 lat stają się samicami – tylko duże okazy, około 12 roku życia, zamieniają się w samce, co sprawia, że populacja tych ryb jest zagrożona – odławia się właśnie najczęściej duże graniki. Tarło odbywa się w miesiącach letnich, ikra unosi się swobodnie w wodzie. Na tarło graniki tworzą skupiska, co czyni je łatwym celem połowów.