Ten krążkopław żyje w umiarkowanej strefie wschodniego i zachodniego Atlantyku. Ma galaretowate ciało o średnicy do 40 cm, w środku widać gonady w kształcie podków. Otwór gębowy, który służy i pobieraniu pokarmu i wydalaniu, otoczony jest mackami zaopatrzonymi w parzydełka. Macki chwytają pokarm i wprowadzają go do otworu gębowego. Chełbie modre słabo pływają, poruszają się z prądami, często po sztormie duże ich ilości znaleźć można na plażach. Złożone w 95% z wody, mogą żyć tylko w morzu. Powszechne w Bałtyku.
Optymalna temperatura wody dla tych zwierząt to 9-19 st. C. Są drapieżnikami, żywią się zooplanktonem. To, czego nie zdołają strawić, wydalają razem z produktami przemiany materii przez otwór gębowy. Niektóre ryby żywią się chełbiami modrymi, chełbie są jednak bardzo mało pożywne, więc ryby takie muszą ich zjadać olbrzymie ilości. Toksyna z parzydełek chełbi modrej jest niegroźna dla człowieka.
Chełbie modre rozmnażają się zarówno płciowo, jak bezpłciowo. Dorosłe meduzy wytwarzają plemniki i jajeczka, które wydalają do wody, gdzie następuje zewnętrzne zapłodnienie i powstaje larwa, która po jakimś czasie życia w strefie pelagicznej osiada na dnie i rozwija się w polipa. Gdy polip jest dojrzały, odrywają się od niego stopniowo małe krążki – młode meduzy, zdolne w dorosłym życiu do rozmnażania płciowego. Taki schemat rozrodczy zwany jest przemianą pokoleń.
Działalność człowieka polegająca na przetrzebianiu populacji ryb w morzach i oceanach i zanieczyszczaniu morskiego środowiska przyczynia się do stopniowego zwiększania populacji chełbi modrej, gdyż ma ona coraz mniej naturalnych wrogów.